Antsietatea alarma moduko erreakzio fisiologiko bat da, organismoak pizten du bere segurtasunerako edo ongizaterako mehatxu baten aurrean.

Antsietatea normala beharreazkoa da bizitzan. Momentu zailetan hobeto erreakzionatu ahal izateko balio digu. Adibidez, aktibatze minimorik gabe ikasle batek ez luke ikasiko bere azterketetarako. Arazoa dator maiztasun askorekin antsioso gaudenean edo antsietate maila oso altua daukagunean, sentsasio desatseginak sortuz eta gure eguneroko zereginean eraginez.

Antsietate gorabeherak sailkatzen dira:

a) Beldur zehatzak: berehalako arrisku erralera eransten den zirrara.

b) Fobiak: estimulu batekiko beldur irrazional eta proportziotik ateratakoa, nahiz eta ez arrizkitsu bezala aitortuz, ihes egiteko edo sahiesteko joera da.

c) Antsietate jarraia eta iraunkorra (ohiko antsietatea): egoerak beti arriskutsu bezalakoak baliosten dituzten pertsonak dira. Beti antsietatea edukitzera ohitzen dira, “Beti horrelakoa izan naiz, urduria”.

d) Antsietate krisia (antsietateko noizean behineko pasartea): beldurra edo ondoeza bizia, zakarki hasten dena eta bere agerpen altuena lehengo hamar minutuetan lortzen du eta gero jeitsi egiten da. Ondorengo sintomekin batera doa: taupadak, izerdiak, dardarak, itolarriaren sentsazioa, ezegonkortasuna, hiltzearen beldurra...

Psikologoaren lana, antsietatea sortzen duten egoerak analizatzean eta kontrolatzean eta maneiagarriago eta egokigarriago diren maila batzuetara jeisteko estrategia egokian erakustean datza.